اثربخشی درمان وجودی بر احساس تنهایی و اضطراب مرگ در سالمندان

در سال­های اخیر جمعیت سالمندان بطور چشمگیری افزایش یافته است است. جامعه­ی سالمندان به دلیل کاهش فعالیت و تحرک، از دست دادن دوستان و نزدیکان، کاهش حمایت­های اجتماعی، ضعف و ناتوانی­های جسمی و انزوای اجتماعی، احساس تنهایی و اضطراب مرگ بیشتری را تجربه می­کنند. بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان وجودی بر احساس تنهایی و اضطراب مرگ در سالمندان انجام گرفت. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش‏آزمون-پس‏آزمون با گروه کنترل بود. جامعه­ی آماری پژوهش شامل کلیه­ی سالمندان مرکز ئارا شهر سنندج بود. ابتدا پرسشنامه­های احساس تنهایی و اضطراب مرگ توسط کلیه­ی سالمندان تکمیل گردید و از بین سالمندانی که نمره­ی برابر یا بالاتر از نقطه­ی برش در پرسشنامه­های احساس تنهایی و اضطراب مرگ کسب کرده بودند، 30 نفر به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش (15نفر) و کنترل (15نفر) جایگزین گردیدند. سپس برنامه درمان وجودی، طی دهجلسه­ی شصت دقیقه­ای برای گروه آزمایش اجرا گردید و طی این مدت گروه کنترل هیچ مداخله­ای دریافت نکرد. پس از پایان برنامه آموزشی، پرسشنامه­ها مجدداً برای هر دو گروه به عنوان پس­آزمون اجرا گردید. داده­ها با استفاده از آزمون آماری کوواریانس مورد تحلیل و بررسی قرار گرفتند. نتایج  نشان دادند که درمان وجودی موجب کاهش احساس تنهایی و اضطراب مرگ در گروه آزمایش شده است. در نتیجه لزوم کاربست درمان­های متمرکز بر مشکلات خلقی و عاطفی سالمندان به ویژه  کاهش احساس تنهایی و اضطراب مرگ ضروری می­باشد.